А старасці няма! Ты ёй не вер,
Калі ў грудзях жывое сэрца б’ецца,
Калі з грудзей свабодна песня льецца,
Сум мой знікае, як драпежны звер,
І неба, і блакіт вачэй смяецца,—
Ты старасці
не вер!
Ты вер,
ты вер, што старасці няма,
Здзірае восень ліст пажухлы з клёна,
Ля сонца сталі шэрых хмар заслоны,
Ідзе за імі лютая зіма,
З бязмежнай даўжынёй начэй
сцюдзёных...
А ты!..
Ты вер, што старасці няма...
А толькі знай:
за той зімой імглістай
Зноў прыйдзе май
у кропельках іскрыстых.
Аб ім ты думай!
Ты яго чакай!
Зноў прыйдзе май!
1972