А ты прыйдзі ка мне, калі ў цяжкой задуме
У цяжкі час жыцця пачнеш сяброў шукаць.
Павер мне, боль уся у адзінокім суме,
А з другам ў час такі так добра памаўчаць!
Пытацца у цябе я ні аб чым не буду,
І жалем абражаць не стану я, павер!
У дружбу веру я, як гора верыць цуду,
Без дружбы не была б жывою я цяпер.
Вось горка стане мне — і белы свет не мілы,
Бо скрыўдзяць людзі так, што невыносна мне.
Каб знесці боль душы, дзе б мне набрацца сілы,
Каб верны, шчыры друг не падтрымаў мяне?!
1957