А ты прыйдзі ка мне, калі ў цяжкой задуме
У трудны час жыцця пачнеш сяброў шукаць.
Павер мне, боль уся у адзіноты суме,
А з другам ў час такі так добра памаўчаць!
Пытацца у цябе я ні аб чым не буду,
І жалем абражаць не стану я, павер!
У дружбу веру я — як гора верыць ў цуды,
Без дружбы не была б жывою я цяпер.
Вось горка стане мне — і белы свет не мілы,
Бо скрыўдзяць людзі так, што невыносна мне.
Каб знесці боль душы — дзе б мне
набрацца сілы
Каб верны, шчыры друг не падтрымаў мяне.
Ён проста гляне ў твар — не скажа ані слова,
І няўлоўны рух лагоднае рукі
Сардэчнага цяпла так адлюструе мову,
Што ў гутарцы няма вымоўных слоў такіх.
І горыч адлягне, і зноў дышаць магу я,
І працаваць магу. І зноў хачу я жыць...
І я так абагрэць магу душу другую,
І я умею так у трудны час дружыць.
1969 г.