Аб чым ты шуміш, неспакойнае мора?
Аб чым ты няспынна гамоніш?
Ці мары аб шчасці, ці скаргі на гора
Да берага нашага гоніш?
Чаго мітусішся ў нястрымным парыве
На ложы сваім камяністым,
Аб чым ты грыміш так, зялёнае дзіва,
Грымотамі хвалі празрыстай?
Мо гэта — узрывы жахлівае мукі
Усіх паднявольных народаў,
Што к нам прасціраюць мазольныя рукі
Праз сінія-сінія воды?
Мо гэта — далёкія брацця па працы
Калышуць пачуццямі мора
У страсным жаданні сіл нашых набрацца,
Каб знішчыць няволю і гора.
Спагадныя сэрцы, бадзёрыя думы,
Мы шлём вам, далёкія брацця,—
Скідайце кайданы няволі і глуму,
Змагацца ўставайце за шчасце.
Глядзіце на вольныя нашы прасторы —
Жывуць тут свабодныя людзі.
Наш прыклад — як збыцца жахлівага гора
Хай вернай навукай вам будзе.
А мора грыміць і кідае на скалы
Зялёныя гнеўныя воды,
Грыміць, нарастае напор небывалы —
Ідуць на змаганне народы.
1962 г.