Аб каханні маім заспявала вясна
Ручайком на лагу гаманлівым.
Падхапіла той спеў залатая сасна,
Як дзівоснае нейкае дзіва.
А праз хвілю аб тым зашумеў цёмны бор,
Скалыхнуўшы літыя кароны.
Цёплы ветрык, з-за дальніх злятаючы гор,
Пеў аб тым паміж вязаў і клёнаў.
Аб каханні маім шапацелі кусты,
Рунь аб ім шалясцела за логам...
І адзін толькі ты... Ох, адзін толькі ты
І не чуў і не бачыў нічога.
Быццам птушка, дрыжала рука у мяне
Ў тваёй моцнай, шырокай далоні,
Калі ты падышоў к нам усім на гумне
І паціснуў руку мне сягоння.
Йдзе сявалка. Авёс залаты шалясціць,
Жаўрукі заліваюцца звонам.
Ты зняў кепку, сказаўшы:
— Як хочацца піць!
Я схапіла збаночак зялёны.
А наўкола вясна, і звіняць ручаі,
Пух шаўковы адзеў вербалозы...
І нясу я табе, каб цябе напаіць,
Сок духмяны ад белай бярозы.
П’еш ты прагна, а кроплі на вуснах дрыжаць,
Залаціцца чуб мяккі, шаўковы,
Вочы вогненна-ясным блакітам гараць,
А над імі — арліныя бровы...
Мы з табой удваіх...
Дзень такі залаты!
Неба ўзнята высока над полем...
А я знаю, што ты — і адзін толькі ты —
Мне наладзіш шчаслівую долю.
1956 г.