Аб табе я думаю не раз,
Уявіць мне хочацца на хвілю —
Што было б, каб твой агонь не згас?
А яго так ярасна гасілі!
І ўсё ж, падняўся ты і ўстаў
І ідзеш з сучасным днём у ногу...
Так вясной прарвецца ледастаў,
Пракладзе шырокую дарогу
Хвалям, што пральюцца на лагі,
Крыгам, што на бераг лезуць з громам..
Тчэ зара пурпурныя сцягі
І калыша іх над тваім домам.
1961 г.