Ад цябе я ўсё прыму з ахвотай,
Нават гэтае разлукі боль,
Толькі б ты сюды вярнуўся потым
І каб мне яшчэ пажыць з табой...
Сонцам загарэлася любоў!
А была ж, не так даўно, другая...
Толькі гэта тым і дарагая,
Што душу хвалюе больш, чым кроў.
Лёгка маладая кроў бурліць,
Дотык губ і — палыхне пажарам...
Толькі з тым хацелася б мне жыць,
Хто сагрэў душу мне шчасця марай.
Вось таму я ўсё прыму ахвотна
Ад цябе: і радасць і тугу,
Бо у ззянні воч тваіх пяшчотных
Перанесці я усё змагу.
1941