Свет кладзецца ў проразь маіх прагна раскрытых
павек
Пазнаю я ўсё, што было непазнаным.
Адчыні мне душы таямніцы, што носіць імя —
чалавек.
Што мы знаем аб ім? То вялікі без меж і граніцы,
То малы, як дзіця, калі скрушна схіліў галаву,
То магутным асілкам у бязмер ён бязгранны імчыцца,
То ў бяссіллі нямым ён упаў на траву.
Ну, а ты — ты прыходзь! Не глядзі, не ўпаду я духам.
Маё сэрца баліць усё аб тым, што пражыта даўно...
Ты шапні запаветнае слова сваё мне на вуха,
У свет вялікі, бяскрайні адкрый мне шырока акно.
1965 г.