Так, з Богам ідзі, а цярпець так не трэба,
З адвагай ідзі ты дарогай жыцця,
Вядзі ты да шчасця, вядзі ты да неба,
Лучом заясней у цямроці пуцця...
Так, сонцам яснець. А дзе ж сілы узяці?
Дзе ж сілы узяць для змагання з жыццём,
Дзе ж моц, каб дух слабы мой зноўку падняці,
Аж ён заяснее праводным пуцём.
Глянь! Сэрца маё — то ж суцэльныя раны,
Што ныюць, бясконца баляць.
Душа — яе струны усе надарваны —
Акордамі енку дрыжаць.
О! Дайце мне моцы злячыці ўсё гэта
Ды скрыдлы к маім прычапіце плячам,
Тады я дарогу да сонца, да света,
Да шчасця дарогу знайду тады вам.
Сягоння... о, не! Не мне весці вас трэба,
Атросшыся жвава з адвечнай пылі,
Шыбуйце ўсё вышай — да света, да неба,
Нас, хілых, пакіньце сядзець на зямлі...
1913