Бацька першы раз сабраўся ў госці,
Да дачушкі роднае, да Косці.
Нездароў ён быў з два дні ці болей,
І трывожны сум яго адолеў:
— Едзем к Костачцы,— сказаў ён Іне.
— Ехалі да станцыі ў машыне,
Праз шляхі-дарогі Магілёва,
Да Масквы той, золатагаловай...
Скіраваны гарачковай думай,
Ехаў бацька — з нейкім цяжкім сумам...
Шмат туляўся ён па ўсіх дарогах,
Хлеба з розных печак еў ён многа,
Не заўсёды яму шанцавала,
Гора шмат на долю яго пала...
Стары, хворы, вось сабраўся ў госці,
Да дачушкі роднае, да Косці.
Помніць, горача яго прасіла:
Прыязджай да нас, татуля мілы.
Помніць, вочы яе цёпла грэлі,
Калі ў хаце ўсе яны сядзелі,
Калі маці лаяла старога,
Што рабіць не хоча ўжо нічога.
Бацька неяк слаба нахіліўся:
— Што рабіць... А я ўжо нарабіўся...
—Хопіць мне! Хапіла аж па горла...
Ўсіх дзяцей маіх жыццё зацёрла.
Стася пахавана дзесьці ў Гродне...
Пехатой пайшоў бы я сягоння
На дачушкі роднае магілу...
Толькі не дайду... Не хопіць сілы!
Эдзік, орлік мой, сынок мой мілы!
Паў на фронце... Дзе яго магіла?
Я не бачыў. І не чуў я гора
Больш таго — якое ўзяў з пакорай
На свае натруджаныя плечы...
Унук мой, Жэня, хай мяне палечыць
Цеплынёй і ласкаю дзіцячай,
З ім — я толькі з радасці заплачу...
І прыехаў...
Радасна сустрэлі...
Не к сталу вялі — а да пасцелі,
Бо ён быў ужо слабы і хворы.
Костачка счарнела ўся ад гора,
Каля ложка хворага сядзела,
Не піла, не спала і не ела,
Ён ляжаў, бяссільны, сонны, хвейны...
Урач сказаў: на жаль, ён безнадзейны...
У Матроніне яго схавалі...
Цяжка, цяжка ўсе мы сумавалі,
Завалтузіў яго лёс пракляты —
І не стала дзеда ў нас і таты.
1951 г.