Беларускай зямлі неаглядны абшар
Каласістым гайдаецца збожжам...
Сонца выйшла ў блакіт з-за наслоеных хмар
І глядзіць — наглядзецца не можа.
І дзівуецца сонца. Які ж тут народ,
Калі змог ён так хутка падняцца,
Сваёй долі намеціўшы правільны ход
Праз нястомную, шчырую працу.
Тут пустэч і зямлянак не ўбачыш даўно,
Быццам і не было іх ніколі,
Хаты тут багацей, як былі прад вайной,
Багацей каласістае поле.
Партызанскі атрад, што ўзрываў цягнікі,
Што ў разведку хадзіў да фашыстаў,
Новы сад засадзіў і развёў парнікі —
З агуркамі, салатай сачыстай.
Камандзір у атрадзе — суровы такі,
На разумную выдумку здатны,
Ён калгаса важак. Каб усе важакі
Працаваць так умелі выдатна!
Край мой родны! Жыве беларускі народ
І умее рабіць — ўсё, што трэба:
Глянь, як горда дыміць за заводам завод,
А ў палях — мора спелага хлеба.
1960 г.