Вырастай, зеляней, госць наш мілы і рэдкі,
Ды чапляйся мацней за драўляныя клеткі,
Падтрымаем цябе, каб ты рос усё вышай,
Гроны поўніў свае ў цёплай, сонечнай цішы.
Налівайся хутчэй сокам вёсен салодкім,
Бо час лета у нас, сам ты бачыш,— кароткі.
Ад халодных вятроў цябе добра закрыюць
Хмель высокі, густы і валы земляныя.
Вырастай жа смялей, налівай свае гроны,
Сын паўдзённай зямлі, малады і зялёны,
Набірайся з палёў нашых сокаў і сілы,—
Шмат цудоўных раслін мы на іх узрасцілі.
Дык расці, будзь як сын, а не пасынак краю,
Ураджаю твайго мы пад восень чакаем!
1954 г.