Грузна выплыла з-за лесу хмара з рыжым
пералівам,
Вецер дзьмухнуў, зморшчыў люстра на азёрнай
светлай гладзі...
Закрычалі галкі ў садзе крыкам хрыплым,
палахлівым,
Скалыхнуліся бярозы, зашумелі у насадзе.
Вецер сціх. Ён прытаіўся каля дуба, каля стога,
Толькі шэпчацца асіна з тонкім ясенем трывожна,
Толькі ў схіле траў сцямнелых затаілася трывога,
Толькі лужа стала чорнай у канаве прыдарожнай.
Зноў дыхнуў лядовы вецер. Падхапіўшы пыл
зжаўцелы,
Закруціў яго ў віхуры — і пагнаў кудысьці ў поле.
А за лесам быццам бляха ракатліва загудзела...
Возера цямнейшым стала і не шкліцца ў сонцы
болей.
Хмары выплылі з-за лесу. Хмары клубяцца над
лугам.
Вецер дзьме ўжо безустанку, хіліць вербы
над вадою,
Падхапіўшы жмут саломы, як у танцы, кружыць
кругам,
То імчыцца як шалёны, быццам квапіцца да бою.
Зазмяіліся маланкі, раскаціўся грукат грому,
Дождж пусціўся ўпрысядкі, льецца буйны
і сцюдзёны,
Мы схаваліся ад буры пад высокі стог саломы;
Што адзін ў пшанічным полі сведчыць аб багацці
плёну,
Падняла ужо вясёлка сяміцветнае узвышша,
Пах зямлі, травы, саломы вее чаем настаяным...
А ў паветры — пасля буры — заспакоеная ціша,
Толькі кроплі зіхацяцца бляскам сонца палымяным.
1959 г.