Чайныя ружы ў мяне на стале
Свецяцца квола ў вячэрняй імгле,
Свецяцца бляскам сваім залацістым,
Дыхаюць водарам, тонкім і чыстым.
Зусім нечакана, быццам бы госць,
Смела ўваходзіць мая маладосць,
Сны мае будзіць, ўзнаўляе падзеі,
Думы і мары, жаданні, надзеі...
Бачу я тых, што навекі зляглі
Спаць беспрабудна ў халоднай зямлі.
Вось — мая Ўладка! Мой родны Купала...
Радасць жывая ў вачах іх заззяла.
Горача іх я да сэрца тулю,
Іх я навекі ўсім сэрцам люблю!
Пах гэтых руж, як вясна, малады,
Сціпла закрэсліў старыя гады...
Бачу я блізкіх — і цяжкае гора
З сэрца сплывае, як чорная змора...
Веру я ў шчасце...
Бо — ў шэрай імгле —
Свецяцца ружы ў мяне на стале.
1964 г.