Скажы, мілы, чаму —
Толькі гляну я ў вочы твае —
Мне здаецца, што ноч прад сабою я маю?
Так глыбокі яны, як яна,
І так ясны, як зоркі яе.
Ажно часам я вочы свае прыжмурана...
Скажы, мілы, чаму
У глыбокае іх глыбіні,
Як на кніжцы падчас — так чытаць я гатова?
Уся глыб твайго сэрца у іх
Чорна-ясным атсвеціцца дне,
Адаб’ецца ляпей і ясней, як у словах...
Чаму з сілы усёй
Часам хочацца мне закрычаць:
Не глядзі — адвядзі ад мяне свае вочы!
Бо ўсё тое, што часам у іх
Мне удасца ўглядзець, прачытаць,
То мне розум, душу і ўвесь свет замароча?..
Не глядзі!.. Я — ў сваю,
Ты ў сваю у старонку пайдзём;
Мы — чужыя, чужымі і будзем век цэлы,
Хоць твой позірк, як бондар які,
Усе думкі мае абручом
У адзін круг скаваў, круг чароўны і цэлы...
Будзь здароў жа цяпер!
Я іду — мне пара ўжо ісці!
Не глядзі — ўжо і так душа поўна табою...
То, што ў сэрца ты мне зараніў,
Як твой светач у цёмным пуці.
Будзе вечна ісці і свяціць прада мною.
1914