Чаму не знаю я спакою,
Хоць час даўно мне быць спакойнай...
Заменай мне, яшчэ зімою,
Прыйшла дзяўчына з станам стройным.
Мне восень пабяліла скроні,
Мне далі пенсію — як трэба,
Хоць не працую — маю сёння
Заслужаны кавалак хлеба.
І ўсё ж — душа чамусьці просіць
Гарэння у жывое працы,
Прыбой жыцця ёй дні прыносіць,
К якому прагне падключацца.
Сысці з пуці — пакуль ёсць сілы?
Не, не! Душа таго не хоча,
З людзьмі быць поплеч сэрцу міла,
У рытме радасным, рабочым.
Бяру тады пяро у рукі,
За стол сядаю над паперай,
Працую. Хай чытаюць ўнукі
Ўсё, што душой я ім даверу.
Тут будуць думы з дзён пражытых
І аб жыцці унукаў мары...
Шмат вопытным вачам адкрыта...
Не адчуваю я цяжару
Гадоў — што скронь мне пабялілі,
Жыцця — што йдзе на схіл сягоння,
Мне зор гарачых не зацьмілі —
Туманы, устаўшыя на услоні.
1965 г.