Вандзе Васілеўскай
Чаму ты сумная такая?
І што панесла ты з сабой
Туды, дзе дзень навек змяркае,
Не будзіць сон курантаў бой.
І думы не трывожаць грудзі,
І сэрца не сціскае боль.
Чаму так тоўпяцца тут людзі?
Чаму ўсё поўніцца журбой?
А ты спакойна так заснула,
І кветкі побач быццам спяць,
Вунь вейкі лілія самкнула,
Не мае сіл пялёсткі ўзняць...
І ты, як лілія, збялела,
І веек чорных цішыня,
Як цень, лягла на шчоках белых,
Дзе чуць дрыжыць, дрыжыць нясмела
Бляск паміраючага дня.
Куды ты йдзеш? І што таіцца
За гэтым ціхім рубяжом?
Ты спіш... А што заснуўшай сніцца,
Калі той сон апошні ўжо?
Гляджу на твар — спакойны, ціхі,
На сумны твой партрэт гляджу...
Лунаюць лёгкія успыхі
Святла скрозь прыцемкаў ажур...
Чаму ты сумная такая?
І што панесла ты туды —
Скуль час нікога не вяртае...
Які цяжар? Чыёй бяды?
1965