Заенчыў, заплакаў з званіцы
Стары ўжо і трэснуўшы звон,—
Абвесціўшы смерць чалавека,
Маліцца сазваў усіх ён.
За белай сасновай труною
Грамадне суседзі ішлі;
Труну у магілу спусцілі,
Сыпнулі па жменьцы зямлі.
Тут сон, тут спакой яму вечны,
Тут будзе прытульна ён спаць,
Па працы, трудох і цярпеннях
Да суднага дня спачываць.
Спакою яго не нарушыць
Плач жонкі, галодных дзяцей;
Не вырвецца гора енк цяжкі
З худых і збалелых грудзей.
Спі, бедны зямляча! Не раз ты
Праз цэлую ночку не спаў,
А змораны, потам абліты,
Мазольна на хлеб працаваў!
Ніхто і нішто не стрывожа,—
Тут будзеш, як камень, ляжаць;
Над крыжам магілкі забытай
Зляціцца рой птушак спяваць.
Спі! Дай ты рукам адпачынку:
Дабра шмат зрабілі яны,
Хоць больш ты не маеш награды,
Кром гэтай сасновай труны.
1914