Ходзіць вецер па асіне.
Штосьці шэпча спахмурнелай.
У дол сухую ветку скіне,
Скалыхнуўшы ствол нясмела.
А яна — далонню смуглай
Адпіхне яго нядбала
І фігуркаю акруглай
Ўстане знову — як стаяла.
Кучаравую галоўку
Да грудзей дубка прытуліць
І лагоднаю сяброўкай
Жджэ, каб дрэвы ўсе паснулі.
Потым ласкава шапоча
Маладому штось на вуха...
Паглядзі — як маеш вочы!
Вушы маеш — дык паслухай!
1967 г.