Холадам шкліцца празрысты ранак,
Ў травах калючых — шэрыя росы.
З ціхіх, застыўшых бяроз беластанных —
Сеецца осып лісцяў бялёсых.
Яркае сонца — толькі не грэе —
Сыпле праменні з высі халоднай,
Неба бяздоннай сінню сінее —
Толькі няма там красак лагодных.
Так расстаецца лета з зямлёю,
Сэрца аддаўшы жар ёй гарачы.
Вось — адыходзіць, са зрэнкай сухою —
Нават не плача! Нават не плача...
1963 г.