Хурма залатая ляжыць на стале
І водарам поўдня спякотнага дыша.
Тут — восень. Дзень тае ў маркотнай імгле,
Стаіць за акном ледзяністая ціша.
У марах паўдзённыя бачу сады,
Гаі мандарын — на мяжы небасхілу,
Густых кіпарысаў літыя рады,
Што цяжка брыдуць па крамністаму схілу.
Зялёныя хвалі бягуць за пяскі,
Прыбой неадступна шліфуе каменні.
Там — сонца... А ў нас абдзірае ляскі
Бязлітасны вецер — бадзяга асенні.
Сяджу адзінока. А сэрца дрыжыць,
Як дрэўца, з якога лістота апала...
Хурма залатая са змроку імжыць —
Каўказскае сонца ў ёй запалала!
1965