Даляцелі гукі песні звонкай
І хвалююць тонаў пералівы...
Так напітак ярка-зіхатлівы
Б’ецца у крышталь празрыста-тонкі.
Часам страшна, страшна і балюча
Мне ад гэтых згадак несціханых,
Пачынаюць ныць старыя раны,
Успаміны аб мінулым мучаць...
Песня, песня! Колькі дум ты будзіш!
Колькі ўсякіх родзіш ты настрояў!
Ты — то шчасцем наліваеш грудзі,
То тужлівым болем неспакою.
1960 г.