Далёка за вёскай іграе гармонь,
То звонка, то ціха, працяжна.
Мы выйшлі з табою — далонь у далонь,
Ты ў вочы глядзіш мне уважна.
«Я думаў, няўжо не пазнаеш мяне,—
Сказаў ты з усмешкай лагоднай.—
Я доўга пражыў у чужой старане,
Свая мне тым больш стала роднай...
А ты як жыла?..» Помню вечар такі...
Стаялі мы побач ля мора.
Плылі параходы, і іх аганькі
Хісталіся ў шызых прасторах.
Маяк загараўся штохвілю і гас,
Мігаючы вокам чырвоным,
А з палуб далёкіх ляцелі да нас
Мелодый святочныя тоны.
У парку прыморскім згусцілася цьма.
І ў гэтым чароўным сутонні
К табе галавой я прынікла сама,
Адчуўшы твой подых на скроні...
Ты скора паехаў кудысь на заход,
У энскі атрад пагранічны,
А потым — пісаў, два-тры разы у год,
Аб нашым спатканні нязвычным.
І — раптам замоўк. Прахадзілі гады.
Прыцьмілася прошласць сутоннем,
І сцерліся ўсе успамінаў сляды,
Каб зноў уваскрэснуць — сягоння.
Забытыя годы чаргою ідуць
І сэрца ўспамінамі раняць...
Усё шчасце жыцця — і ліхую бяду —
Я бачу, нібы на экране.
Спаткала ў жыцці я такую любоў,
Якая не многім даецца.
Як казка, як чары праменныя слоў,
Яна апавіла мне сэрца.
Як добра, як шчасна мы з любым жылі
У тыя нялёгкія годы,
Калі мы з разрухай бой трудны вялі,
Ў баях адстаяўшы свабоду.
Тады нам не раз не хапала ўсяго
І хлеба падчас не хапала,
І ўсё ж — у каханні бязмежным яго
Мне шчасце нязменнае ззяла.
Мы так працавалі! Ён быў аграном,
Наладжваў паўсюды калгасы,
Я — сына расціла, ўлаштоўвала дом,
Хапала і сіл мне і часу
З любімым да позняе ночы сядзець,
Яму памагаючы ў працы.
Мы звыклі ўсім цяжкасцям ў вочы
глядзець,
Нічога ў жыцці не баяцца.
Казаў мне любімы: «Да шчасця ідзём
Цяпер гулівераўскім крокам,
Пры гэткім уздыме працоўных людзей —
Ад нас камунізм недалёка!..»
А потым... Прыйшла тая чорная ноч,
Зацьміўшая дзень наш багаты,
Пагасіўшы ззянне праменістых воч,—
Любімага вывелі з хаты...
Пайшла працаваць і ўсю сілу душы
У працу — для шчасця народа —
Уклала... І толькі ў начное цішы
Я плакала — доўгія годы...
Вось так я жыла... А цяпер — памаўчым,
І больш не пытайся, мой дружа...
Час — доктар, умее ён раны лячыць
І сэрца, змярцвелае ў сцюжы.
1947