Давай памаўчым! Дысанансам якімсьці
Слых рэжуць мне словы.
Нячутна спадае пажоўклае лісце
На нашы галовы...
У глыбокім маўчанні з прыроднаю сілай
Зліваюцца душы.
Збліжае нас час да вячорнага схілу —
А сэрцаў не сушыць!
Як лёгка нясуць мяне думкі і мары,
Як быццам у госці —
Туды, дзе свяціла мне сонца праз хмары,
У дні маладосці...
1964 г.