Дон спрадвеку бачыў сон,
Што плыве па стэпе ён,
Што шуміць зялёны стэп,
А на ім, вадзе ўздагон,
Хваль пшанічных льецца звон,
Будзе белы, мяккі хлеб.
Сніў наш Дон, што плынь сваю
З Волгай ён магутнай зліў,
А пад ім палі пяюць
Песню-казку плодных ніў,
Ад насадаў льецца звон...
Ці то праўда? Ці то сон?
Марыў ціхі сіні Дон
З мілай Волгай воды зліць...
Дзень прыйшоў — і збыўся сон:
Волга ў стэп сухі бяжыць —
З ёю льецца сіні Дон,
І не ў сне ён гэта сніць.
1954 г.