Дзякую шчыра я долі сваёй,
Зведала гора, і боль, і трывогі,
Шлях мой у кроў разбіваў мае ногі,
Толькі — ўсё роўна я дзякую ёй.
Кожны мой крок сілу ў сэрцы будзіў,
Гора у сталь загартоўвала волю,
Я не згіналася з болю ніколі,
Холад і голад мне кроў не студзіў.
Вось аглядаю мной пройдзены шлях,
Ёсць там замінкі — душы недаробы,
А баязліўства не бачу хваробы,
Не, не пужаў мяне страшнага страх.
Дзякую шчыра я долі сваёй,
Шчодрай была і на боль і на мукі —
Загартавала так душу і рукі,
Што смела ў вочы глядзела я ёй.
1967