Дзе Вільня у Нёман ліе свае хвалі,
Я ў сумнай задуме стаю;
Купаецца месяц ў вод чыстым крыштале,
Яны ж з ціхім шумам плывуць усё далей,
Душу к сабе цягнуць маю.
Здаецца, штось шэпча у цёмнай глыбіне,
Здаецца, штось маніць, заве:
— Хадзі,— ў нашай глыбі ціхой адпачынеш,
Журба ўжо ліхая навекі загіне,—
Тут толькі ўцячэш ад яе.
— Хадзі,— мы ў нашы сярэбраны хвалі
Спаўём, як дзіцятка, цябе,
І рыбак адгонім, каб сну не зганялі,
І скажам, каб вербы шумелі, пяялі —
Сны-байкі шапталі табе!..
1914