Дзед з унукам сядзяць на кургане,
Помнік шпілем узносіцца ў высі.
Літары залацістага ззяння
У старога ў вачах расплыліся...
А над імі шырока-шырока
Расплываецца ў хвалях пшаніца,
Даль адкрытая сцелецца ў воку,
Каласамі уся каласіцца.
Калі вораг, як выпаўзень з ночы,
На свабодную землю зваліўся,
Долю нашу маніўся сурочыць,
Наша шчасце знявечыць маніўся,—
Тады ўсталі свабодныя дзеці —
Наша моц, наша слава і сіла,—
Каб навалу ад краю адвесці,
Каб пакласці яе у магілу.
А на гэтым вось помніку белым
Ў связі літар, навек залацістых,
Спяць імёны адважных і смелых,
Стаўшых сёння легендай вячыстай.
Мо таму, што жыццё так шырока
Расспявалася буйнай пшаніцай?
А ў магіле — глыбокай-глыбокай —
Ім, любімым, наш досвітак сніцца?
1964 г.