Дзень празрысты, як шкло.
Снег іскрыцца на стрэхах.
Неба сіняе ўзнята над вёскай высока.
Сонца свеціць. А дрэў агалелае вецце
Выглядае вясну з яе далі далёкай.
Птушкі мерзнуць.
Яны, як клубочкі, па вецці,
Ім нялёгка. У іх ні спажывы, ні хаты...
Разграбаюць снягі, куды вецер змёў смецце,
Ды і іх сцяў мароз у камок ледаваты.
Дзень празрысты, як шкло...
Поўны сонца і бляску.
Снег засыпаў сады, і дарогі, і нівы.
Сіверна. А мароз ля вуглоў ноччу ляскаў
І ля комінаў трос дыму чорныя грывы.
Холадна. Свеціць шчодра халоднае сонца.
Холадна. Хоць лагодна ружовіцца неба...
Коле дровы юнак у кароткай ватоўцы,
І ні шапкі яму, ні пальчатак не трэба!
Кучаравых валос палі пасмы на вочы,
Як маланка, блішчыць на марозе сякера...
Абагрэць цэлы свет ён і можа, і хоча,
Гэты дужы юнак у ватоўцы шэрай.
Ён да працы мастак. Працаваць ён умее,
Ён у працу ўкладае і розум і сілу...
Ён зусім малады... Яго дзень — толькі днее,
Заружовіўшы край небасхілу.
1966 г.