Бярозка мая белакрылая,
Якая ж ты, сонейка, мілая!
Спускаеш пушыстыя вецці
І сінімі іскрамі свеціш.
Глядзіць маладзік, усміхаецца,
К галоўцы курчавай схіляецца
І вісне бліскучай каронай
Над беллю тваёй заручонай.
А вецці уніз паспусканыя,
Сярэбранай рызай убраныя,
Нязвычна і ціха сягоння
Шклянымі званочкамі звоняць.
Бярозка мая белакрылая,
Стаіш, як нявеста, ты, мілая.
Прыгожа снягі і марозы
Да шлюбу прыбралі бярозу...
Мне сніцца старонка далёкая,
Там Свіслач плыве сінявокая,
Вясной у расспеваным гаю
Расла там бярозка другая,
Такая ж, як ты, беластанная,
У летнюю зелень прыбраная,
Апырскана ранкамі ў росы,
Часала праменнямі косы,
А косы яе ручаістыя,
Каралі на ёй залацістыя,
Пахучыя тонкія вецці
Пясціў усхвалёваны вецер.
На захадзе хмары клубіліся,
Маланкі вужакамі віліся,
Ў паветры, як бляху, рванула,
Бярозку к зямельцы прыгнула.
Агідныя цені двухкрылыя,
Зялёныя і тупарылыя,
Гудзелі і вылі над ёю,
Зялёнаю і маладою.
Бярозка мая беларуская.
Агнёвай пякучаю хусткаю
Маланка цябе атуліла,
І ўся ты панікла без сілы...
Лісточкі твае пакруціліся,
Галінкі твае апаліліся,
І капаюць светлыя слёзы
З апаленых вочак бярозы.
Фашысты, фашысты праклятыя,
Якой неацэннаю платаю
Плаціць давядзецца вам скора
За наша вялікае гора!
1944