Гавары мне, яшчэ гавары!
Гнецца ветка пад ветру падзьмухам...
А твой голас — як шум у бары,
Мне б яго толькі слухаць і слухаць.
Я не чую хвілінамі слоў,
Не ўнікаю ў іх сутнасць...
Не словы —
Гэты голас, што ў сэрца ўвайшоў,
Я, як музыку, слухаць гатова.
Мне ніколі з табой не адчуць
Ў хвілю ласкі утульнай, гарачай,
Як званы недавер’я гудуць
І заходзіцца сэрца ад плачу.
1953 г.