Песня на мае словы «Люблю наш край» (музыка народная) пяецца даўно па ўсёй Беларусі. Мяне часта пытаюцца, як напісаўся гэты верш, пры якіх абставінах, пад якім уплывам. З задавальненнем адказваю Міхаілу Іларыёнавічу Гарабцу і іншым маім карэспандэнтам.
Нічога асаблівага прыгадаць не магу. Жылі мы тады непадалёку ад мястэчка Вішнева Ашмянскага павета. Бацька мой, Антон Аляксандравіч Буйло, працаваў аб’ездчыкам у лесе графа Бутэні-Храптовіча. У лясніцтве Адрованж быў вялікі кавалак зямлі, агароджаны частаколам. Там быў той зачараваны куток, куды я заўсёды заходзіла з вялікім хваляваннем. На ўзлессі быў разарый. Вясною і летам квітнелі ружы, і тады перад вачыма пералівалася фарбамі вясёлкі ўся паляна, а пах над ёю стаяў такі цудоўны, быццам гусцела паветра ад яго моцы і чароўнасці. Гэты разарый разводзіў і ахоўваў таксама мой бацька.
Наш дом, маленькі, драўляны, стаяў над стаўком, абсаджаным бярозамі. Парк быў вялікі. У ім раслі дубы, бярозы, клёны і іншыя дрэвы. За паркам — дарога, а за ёю — палі і сенажаці. Цудоўны гэты куток заварожваў сваім хараством.
Я, мае сёстры і браты вучыліся тады дзе хто мог. У той час я пісала шмат вершаў. Там і напісаўся верш «Люблю наш край». Усё, што ўвабрала вока, што абудзіла думкі, усхвалявала сэрца, вылілася ў ім проста і сардэчна. Таму, відаць, і прыйшоўся ён да сэрца людзей, таму і пяюць яго на Беларусі амаль шэсцьдзесят гадоў.
Помню, Купала і Уладка, найбліжэйшыя мае сябры, часта нагадвалі мне гэтую песню. Яны любілі яе. Помню, Уладка, бываючы ў мяне ў Маскве, заўсёды пела яе — і так шчыра, хораша...
1974 г.