Глянь, як свеціць зорачка Венера
Раніцой, ледзь заблішчыць світанак.
Як каскад праменняў палымяных
Шле яна у шклістыя бязмеры.
Быццам і пытаецца, і кліча,
І пранізвае тужліва далі —
Быццам просіць, каб мы адказалі,
Каб адкрылі ёй сваё аблічча,
А калі зямлю асвеціць сонца,
І яна устане ў поўным бляску.
Зорка, нам усю аддаўшы ласку,
Засынае ў космасе бясконцым.
1966 г.