Горы высокія, горы абхазскія
У белых павязках тумана,
Сосны дзяўчатамі з соннаю ласкаю
Дзень сустракаюць шторана.
Тут вінаград наліваецца сокамі —
Звіслі празрыстыя гроны.
Побач інжыр, і хурма крутабокая,
І апельсін залачоны.
Людзі прыветныя цёпла сустрэцяць,
Быццам даўно цябе зналі,
І чарнавокія, шустрыя дзеці
Скажуць табе «генацвале!».
Дрэвы у садзе гнуцца да долу,
Голлі усе на падпорах...
А вінаград, як хлапчына вясёлы,
Пнецца на дрэвах угору.
Потым грузінка, як лань чарнавокая,
Лье нам віно у падвале,
П’ём мы за дружбу! Бакалы высокія
Вызваняць зноў: «генацвале»...
Горы зялёныя, горы каўказскія,
Сіняе, сіняе мора...
Вашу гасціннасць, прыхільную, брацкую,
Я ўспамінаю з прыветнаю ласкаю
На беларускіх прасторах.
1965 г.