І праз дні, і праз годы мы помнім аб тым,
Як вайна наша неба зацьміла,
Выядаў нашы вочы пажарышчаў дым,
І за горла нас гора душыла.
Партызаніць ішлі і стары і малы,
І дзяўчаты ішлі, і жанчыны...
Гора стала гарчэй, як сівы той палын,
Ды змагацца ніхто з нас не кінуў,
Покуль выгналі ворага з нашай зямлі,
Покуль знішчылі сілу варожу...
Толькі чорныя весткі ізноў папаўзлі
І душу нам нанова трывожаць.
Людзі! Дружба хай рукі з’яднае навек
Тым, хто чэсны душою і шчыры.
Людзі добрыя, ўсе, як адзін чалавек,
Будзьце вы абаронцамі міру!
1955 г.