Мы ідзём па полі, ўзяўшыся за рукі.
Вечар. Ахінаюць прыцемкі прастор.
Паліліся з вёскі дзіўнай песні гукі
І лятуць высока, аж да ясных зор.
Шапаціць пад ветрам залатое збожжа,
Што сцяной высокай стала па баках.
Мне нішто ў дарозе сэрца не трывожа,
І руку сціскае цёплая рука.
Наш камбайн брызентам ад расы укрыты.
Камбайнер са мною пад руку ідзе.
Заўтра ў нас зажынкі. Будзем жаць мы жыта,
Будзем славіць рукі рупныя людзей.
Ахінае вечар і палі і хаты.
Залатое збожжа шэпча па баках,
Я іду, і сэрца радасцю абнята,
І руку сціскае цёплая рука.
1953 г.