Я хацела б, каб пальцы мае
Мелі чуласць такую нязвычную —
Каб усё, што душа пазнае,
Адгукалася нотай музычнаю.
Я ішла б і — употай, ледзь-ледзь —
Да ўсяго бы рукамі краналася...
Каб за мной расспяваная медзь
У былінныя сказы спляталася.
І жыцця таямніцы ўсе
Прад вачамі ўставалі б адкрытыя,
І — што кожнае сэрца нясе,
І — што годы няслі перажытыя.
Каб мне ведаць усё, разумець,
Перакладваць у словы натхнёныя,
Каб гучала душа, а не медзь
Чалавечага голасу тонамі.
Каб палёгку давала грудзям
Тых, што йдуць на высоты жыццёвыя,
Каб, як зорка, свяціла людзям
І на подзвігі клікала новыя.
1962