Я гарнуся да вас, усёй душой адзінокай гарнуся.
Мае брацця, сябры,— усе паэты маёй Беларусі,
Кожным словам сваім, кожнай думкай жывой вы гатовы
Падзяліцца з зямлёй, існавання што стала асновай.
Вось яна, Беларусь!
Шыр палёў неаглядным прасторам
Разляглася наўкол у аправе зялёнага бору...
У садках, пры гаях — быццам гнёзды, утульныя хаты,
І народ! Наш народ — працавіты, душою багаты.
Колькі новага тут — як узнята Радзіма высока,
Гарады паднялі дахі светлых палацаў навокал,
І ніхто мар людскіх, іх імкненняў гарачых не студзіць,
Як умеюць любіць родны край беларускія людзі!
Як умеюць яны творчасць думак і волі і ведаў
Так узняць, каб міналі зямлю іх усякія беды,
Як умеюць дружыць, як гасцей тут прымаюць сардэчна,
І як рады яны ўсім праявам сяброўства сустрэчным.
Трэба мір нам, сябры! Мір нам вечны і згода —
так трэба,
Як галоднаму кус духавітага, чорнага хлеба.
Мы так будзем расці у падзеях сваіх небывалых,
Каб Радзіма у нас і красой і багаццем заззяла,
Як не ззяла яшчэ ні адна старана на ўсім свеце,
Каб смяяліся ў нас смехам шчасця вясёлыя дзеці,
Каб так моладзь цвіла — у рабоце, у творчасці, ў сіле —
Каб аб славе яе ветры песні па свеце насілі.
Бачу росквіт такі — зрокам вопыту, зрокам прарочым,
Дух займае ад шчасця — так смела наперад мы крочым!..
І я з вамі! Я побач — сябры мае, брацця-паэты,—
Хачу спець маю песню — каб не змерла ў грудзях
недапетай.
1968