Я кожны дзень бяруся за пяро —
І прылятаюць думы-пчолы роем,
Яны вясёлкай ззяюць нада мною,
Пакуль не прывітаю іх: дабро!
Адной займуся...
Ўжо другія зніклі.
А тая, што ў сэрца заплыла,
Уся поўная і праўды і цяпла —
Таго, што бачыць мы ў жыцці прывыклі.
У вобразе яна — без ценяў, таямніц,
Як залаты арэх увосень на ляшчыне,
Даткніся — і ў далоні заблішчыць,
Удар — і створкі прад табой расчыніць.
А там — зярно. Там — сутнасць. Думка, ты
Не ўпала у далонь арэхам спелым...
Нялёгка словы гэткай яснаты
Знайсці, каб ясната ўвек не сацьмела,
Не проста сэрца распаліць агнём
Такім, што нават дыямент расплавіць
І грані ўсе жыцця праявіць.
1958 г.