Я не раз бывала запявалам
У маім няўрымслівым жыцці.
Ад другіх нідзе не адставала,
Лёгка, проста мне было ісці,
Лёгка я змагала схілы, горы
З песняй, поўнай сілы пачуцця.
Разгубіла я запас жыцця
Вельмі скора... Штосьці вельмі скора!
Сёння бачу, маладыя йдуць
І пяюць ўсе тыя ж, нашы песні.
Чую іх, і майму сэрцу цесна,—
І ў маіх грудзях яны гудуць!
Вось, праходзяць... Радасная, ўслед
Я гляджу... Яны, не я ў паходзе...
Зрок спагады горыч слёз лагодзіць,
Развітальны кінуўшы прывет.
1957 г.