Я так доўга была адзінокай —
Маё шчасце вайна здратавала.
Ты ўвайшоў нечакана сягоння,
Ну, а я — быццам долю спаткала.
Што з табой увайшло ў маю хату?
Успаміны з мясцін маладосці,
Постаць друга ў шынелі салдата.
Як прыемны мне гэтыя госці!
Дык жа сёння нязвычнае ранне,
Промні шчасна дрыжаць залатыя,
Накрываем мы стол для снядання,
Бачу я твае рухі жывыя.
Не ідзі ты сваёю дарогай!
Хай яна ў адзіноце снуецца...
Я чакала... З надзеяй чакала,
Што ля хаты маёй, ля парога
Маё беднае шчасце прачнецца.
1949