Я ў высокай жыву камяніцы,
Прывязаў мяне горад к сабе,
Толькі сэрцу павек будзе сніцца
Лёгкі пух на бязлістай вярбе.
Каб нацешыць і сэрца і вока,
Каб спыніць веснавую тугу,
Сесці ў быстры цягнік я магу
І паехаць... зусім недалёка.
Паўгадзіны... І вось прад вачыма
Лес і рэчка, палі і лугі,
Закружылі бярозкі кругі —
Прабягаюць за вокнамі міма.
Я сцяжынкай іду праз палі —
Разліваецца руні зялёнае мора,
Вее пахам смалістым з застыўшага бору,
У блакіце плывуць жураўлі.
1963 г.