Я з табой гавару і нясмела і трудна,
Як крануцца таго, што ад зроку закрыта:
Дзесьці льецца струменьчык ў глыбінах падспудных,
Толькі ложа яго вельмі мала размыта.
Ты не знаеш сама, што нясуць яго хвалі,
Хоць ты чуеш яго і імкненне і сілу...
Я павешу на юную шыю каралі,
Каб ты ўбачыла ў люстры твой воблік мне мілы.
Нецалованых губ непаўторная свежасць,
Воблік юны, задумлівы, ясны, адкрыты,
Вочы сінія вейкі скрываюць і нежаць,
А пад вейкамі промні ад мар непазбытых...
Што ты знаеш аб долі, што прыйдзе настрэчу?
Толькі сэрца зашчэміць хвілінай трывога...
А ён йдзе, а ён прыйдзе адзіны той вечар,
Пераступіш ты ўзвышша чужога парога...
Хто з табой пойдзе разам — жыцця шляхам новым?
Хто табе скарб душы тваёй юнай пакажа?
Ты здзіўлёна ўзнімаеш крылатыя бровы...
Хачу верыць — шлях шчасця да ног тваіх ляжа!
1968 г.