Я зерне спелае адбіла ад паловы
І цьмяным золатам напоўніла далоні.
І мне чамусьці ўспомніліся словы,
Якія ты сказаў мне на таку сягоння.
Ў далонях звонкі хлеб, цудоўны, нібы песня...
А словы — у грудзях... Запалі так глыбока!
І сэрцу горача, і сэрцу стала цесна...
І слёзы палкія ўскіпалі бурна ў воку.
Паверыць я хачу... Паверыць я гатова!
А часам — нейкі жах душу маю агорне:
Што, калі ў словах тых —
не чыстай праўды зерні,
А легкадумная, узвейная палова?
1959 г.