Гэткай светлай бяздоннасці ў свеце няма,
Яна ўся ў тваіх вейках махнатых замкнута.
Гляну ў вочы твае — і не ў сілах стрымаць
Ні трывожнага шчасця, ні шчаснай пакуты.
Калі гора — там сум адаб’ецца такі,
Што ўсё сэрца маё ў спачуванні замлее,
Калі радасці там заблішчаць светлякі —
Цэлы свет для мяне ясным сонцам святлее.
Быццам промнямі плавіцца водны разліў —
Гэта светлы спакой ў тваіх зрэнках адбіты.
Мне здаецца тады — вечар зоры прыцьміў
І над возерам сонная дрэмле ракіта.
А убачыш мяне у няшчасці, бядзе,—
Колькі ж цёплай сардэчнасці погляд струменіць!
Дабраты я такой не спаткала нідзе,
Яна радасцю гора любое заменіць.
Што мне гора, што боль, што мароз, што зіма,
Калі ён мяне шчыра да сэрца прыгорне,
Ды такога цяпла і у сонца няма,
Яно ўсё, ўсё яно у вачах яго чорных.
1959 г.