Як ракіта вецце над вадой —
Распусціла русых кос багацце...
А каму праз некалькі гадоў
Станеш ты адзіным шчасным шчасцем? .
Ты як свежы, маладзенькі сад,
Што квітненнем першы раз абліўся,
Сонейку і маю вельмі рад —
Быццам мары ўсе яго збыліся.
Юная, прыгожая, як дзень
Майскі, шчодра сонейкам убрана,
Веек падае пушыстых цень
На літую свежасць шчок румяных...
Ой, нядоўгі ты, цудоўны госць,
У жыцці спякотным чалавечым —
Дык квітней жа шчодра, маладосць,
Вось такой, як ты сягоння ёсць,
Косы распусціўшая на плечы.
1968 г.