Як сокал, думка рвецца ў палёт...
А ці не час мне выйсці на спачынак?
Мінуўся мне сямідзесяты год,
Снег ацярушыў густа скроні сына...
А думка ўсё ірвецца у палёт.
На горных схілах касцянее лёд,
А прыйдзе час — ў дол рынецца лавінай...
Размераны, нястрымны часу ход.
А я так шмат яшчэ зрабіць павінна!
Пасеў быў шчырым. Спее умалот.
Зрабіла, знаю, меней, чым магла.
На болей, людзі, не хапіла сілы...
Мой конь не раз збіваў мяне з сядла,
Я сэрца моцна аб каменні біла...
Таму зрабіла меней, чым магла.
Ў мяне ужо кароткая дарога,
Хоць думка сокалам ірвецца ўвысь,
Прашу, мяне вы не судзіце строга,
Арліцаю і я была калісь —
Ды гора з’ела сіл маіх замнога.
1969