Алесю Пальчэўскаму
Як свеціцца цудоўны камень
Глыбокім бляскам чысціні!
Палае радугі агнямі,
Якіх не збрудзіш і не спляміш,
Як зорку з горнай вышыні.
Што парадзіла гэту яснасць?
Што цвёрдасць каменю дало?
Імклівай завірухі страснасць —
Ў глыбінных нетрах непагасных —
Стварыла чыстае святло?
Ёсць людзі той жа сілы духа
І той крыштальнай чысціні,
Якіх паліла на агні
Злавеснай буры завіруха.
Скуль моц асілкаў яны ўзялі,
Каб знішчыць горычы сляды,
Ачысціць сэрца ад акалін,
Стаць у працоўныя рады?
Як ясна свецяцца іх вочы!
Якая любасць да сяброў!
А сэрца прагне, рукі хочуць
Ўвайсці хутчэй у рытм рабочы,
Тварыць дабро. Тварыць дабро...
Красу душы, дум гордых сталасць
Ім доля не магла скрышыць.
Іх непахісную трываласць
Жыццё ў дыямент адкавала,
Каб цуд стварэння завяршыць.
1964