Мора ўсё ў прамяністых блясках,
Яно плюскатам мяккім плюскоча,
Быццам баіць блакітную казку
Безустанку, ад ранку да ночы.
Ну, а вось — заклубіліся хмары,
Вецер злосны прарваўся з усходу,
І спыніліся светлыя мары,
Сталі страшнымі цёмныя воды.
Грозны вал яны коцяць на бераг,
Замуцілася зыбкасць крышталяў.
Аб каменні, за шэрагам шэраг,
Б’юцца ў пене грымотныя хвалі.
Я люблю цябе, мора, заўсёды —
І тады, калі з мяккаю ласкай
Ты мне баіш блакітную казку,
І — як пеніш ты бурныя воды.
1959 г.