З дзён дзяцінства да старасці год
Нас гарачая дружба з’яднала.
І у шчасці, і ў суме нягод
У твой дом я прыходжу, Купала.
Дом твой быў мне прыязны заўжды,
Ты спрыяў мне з пачуццем глыбокім.
Мо таму, што на шлях твой шырокі
Я драбнюткія клала сляды...
Як вясёлкі яскравай дуга,
У паэзіі шлях твой адзначан.
Ну — а побач ступала нага
Маёй скромнае музы дзіцячай.
Яе мары ты сціпла збярог
У букеціку «Кветкі курганнай»...
Бляск пялёсткаў у росах духмяных
Ты убачыў, цвісці ім памог.
Дні прайшлі... Прамінулі гады,
Сівізна маю скронь заснавала...
Ты ж душы маёй блізкі заўжды —
Шчыры дружа мой Янка Купала.
1959 г.